Bleauteam in 'Ni sans, ni avec...'
Sandrine knalt na enkele goede pogingen 'Sur les traces du maître' (7a+). Duidelijk in topvorm. Patrick oefent hem alvast eens en zonder veel moeite gaan alle passen. Ik test 'Origine of symmetry' zonder veel succes. Dan het projekt van de dag voor Patrick 'Lush Life'.
Patrick in 'Lush Life'
Even inoefenen en dan een redelijk vermoeide blik van dit gaat vandaag niet meer lukken. Sandrine doet ook een poging en is verrast door de bewegingen, maar na 'sur les traces' is dit toch teveel van't goede. Patrick slaagt alsnog in zijn 1e poging. Moe genieten we nog van een pintje in de zon in Comblain-au-pont. Met dank aan Sandrine voor de leuke foto's.
Bosmaaien 'à volonté'
Een weekendje bosmaaien. Samen met Harold Moody het pad naar de rotsen van Comblain-la-tour terug vrijgemaakt.
Herstelling van traptrede
Ook nog 2 traptredes en de barrière hersteld. En toch nog tijd gevonden om 'lush Life' vrij te klimmen. Wat een superbewegingen. Redelijk explosief!
Op zondag een uurtje of 5 met de bosmaaier gezwaait in Freyr. De bivakweide had duidelijk een korter gazon nodig.
Hagedis eet een wormpje
Dan nog even een brandje geblust ontstaan door onvoorzichtige toeristen. Ja, die dachten die gast met zijne bosmaaier gaat ons hier wegjagen en zullen we onze hete kolen snel in de struiken gooien, dan heeft hij niets gezien. Slimme toeristen! Moet ik daar mijn drinkwater aan spenderen.
Herstelling van traptrede
Ook nog 2 traptredes en de barrière hersteld. En toch nog tijd gevonden om 'lush Life' vrij te klimmen. Wat een superbewegingen. Redelijk explosief!
Op zondag een uurtje of 5 met de bosmaaier gezwaait in Freyr. De bivakweide had duidelijk een korter gazon nodig.
Hagedis eet een wormpje
Dan nog even een brandje geblust ontstaan door onvoorzichtige toeristen. Ja, die dachten die gast met zijne bosmaaier gaat ons hier wegjagen en zullen we onze hete kolen snel in de struiken gooien, dan heeft hij niets gezien. Slimme toeristen! Moet ik daar mijn drinkwater aan spenderen.
dinsdag 18 augustus 2009
Bleau Time
Eindelijk met Erik & Nele nog eens in het bos geraakt. Boulderen in de zomerzon. Beetje warm, maar prima om een aanval te doen op enkele daken. Nele klimt 'Usbek'(7a) onsight. Sterk! Ik klim hem flash. Dan werken we allemaal in 'Baloo' (7b). Nele is gedwongen de 'kleine mensen' methode te gebruiken. Deze is volgens mij duidelijk moeilijker. Erik en ik proberen de 'grote mensen' methode. Na het uitwerken, lukt hij. Erik komt dichtbij, maar schuift weg met zijn voet. Volgende keer moet hij zeker lukken. Update: intussen hem Erik hem reeds geklommen. Proficiat!
Kobe in Balou (met dank aan fotograaf Nele Bellinkx)
'Asics' blijft voor mij een onmogelijke puzzel, waarvan de stukken niet in elkaar passen. Nele klimt nog 'soupçon'(7a). Bij mij staat de benzinemeter dan al op nul! Stik kapot. Erik probeert 'Cuicuishovsky'(7a), welke duidelijk moet lukken als het vel op zijn knie terug is. Op zondag klimmen we 'Cahin-caha'(7a+). Thuis stel ik vast dat je voorbij de start crux als je om de hoek gaat de onderste blok niet mag gebruiken. Mooie route zelfs met blok. Daarna werken we in 'Rince-Mi'(7a), samen met Liesbet en Jan. Nele flashed hem, Erik klimt hem na enkele pogingen en ik blijft mijn vingers zonder succes martelen. Daarna proberen we 'Rince-doigts' (7a). Afhankelijk van welk parcours dat je neemt moeilijk of gemakkelijk. Beide opties lukken iedereen. Leuke weekend. Voor meer foto's en meer info zie ook Travelblog van Nele & Erik.
Kobe in Balou (met dank aan fotograaf Nele Bellinkx)
'Asics' blijft voor mij een onmogelijke puzzel, waarvan de stukken niet in elkaar passen. Nele klimt nog 'soupçon'(7a). Bij mij staat de benzinemeter dan al op nul! Stik kapot. Erik probeert 'Cuicuishovsky'(7a), welke duidelijk moet lukken als het vel op zijn knie terug is. Op zondag klimmen we 'Cahin-caha'(7a+). Thuis stel ik vast dat je voorbij de start crux als je om de hoek gaat de onderste blok niet mag gebruiken. Mooie route zelfs met blok. Daarna werken we in 'Rince-Mi'(7a), samen met Liesbet en Jan. Nele flashed hem, Erik klimt hem na enkele pogingen en ik blijft mijn vingers zonder succes martelen. Daarna proberen we 'Rince-doigts' (7a). Afhankelijk van welk parcours dat je neemt moeilijk of gemakkelijk. Beide opties lukken iedereen. Leuke weekend. Voor meer foto's en meer info zie ook Travelblog van Nele & Erik.
woensdag 5 augustus 2009
Magic Wood
Alvast enkele foto's van Magic Wood.
Met dank aan Bart voor de foto's
The Beachbloc
Bart in 'Fauna Flash' 6b+
De sloper van 'Slip slap slop' 7a+
Kobe in 'slip slap slop' poging n°29?
Kobe in 'traversatta' zonder succes
Enkele mooie boulders:
-91a,een dakje, zeer 'soft'(7a)
-Gorilla (6c) het klein greepje is niet noodzakelijk!
-Gina Wild (6c) eigenaardige zitstart
-Super crack (6c) barst gemaakt om te klimmen
-Gotcha(6c) traverse van een graat
-93 (6c) kleine greepjes
-Madame etoile (6b+) klassieke travers
-Fauna Flash (6b+) mooie start
Met dank aan Bart voor de foto's
The Beachbloc
Bart in 'Fauna Flash' 6b+
De sloper van 'Slip slap slop' 7a+
Kobe in 'slip slap slop' poging n°29?
Kobe in 'traversatta' zonder succes
Enkele mooie boulders:
-91a,een dakje, zeer 'soft'(7a)
-Gorilla (6c) het klein greepje is niet noodzakelijk!
-Gina Wild (6c) eigenaardige zitstart
-Super crack (6c) barst gemaakt om te klimmen
-Gotcha(6c) traverse van een graat
-93 (6c) kleine greepjes
-Madame etoile (6b+) klassieke travers
-Fauna Flash (6b+) mooie start
maandag 3 augustus 2009
Trip report 'La traversée royale'
Met Bart dus een 2e poging ondernomen op dit projekt. We lopen dus opnieuw naar de 'refuge de Concrits'(2602m) vanuit de parking in 'Le Cugnon'(1175m).
Refuge Conscrits met slecht weer
Refuge Conscrits met mooi weer.
Deze keer met mooi weer en geen verse sneeuw. Onze tussenstop in 'Magic Wood' van enkele dagen heeft de verse sneeuw volledig doen smelten. De volledige namiddag op het terras in de zon gelegen, kijkend naar de steenbokken(Bouquetins).
De steenbokken aan de hut
We staan ergens rond 3u30 op en starten de klim richting 'Aiguille de la Bérangère'(3425m). In deze condities aan puinhelling met 'schroot' tot op de top. In de start lukt het ons aardig om de steenmannen te volgen maar net voor dat we het sneeuwplateau bereiken raken we de weg kwijt. We zien sneeuw, dus we doen de crampons aan omdat we vermoeden dat de rest ook op de sneeuw verdergaat. Na 100m sneeuw zien we dat de rest van de beklimming gewoon over de rots gaat, de crampons terug uit. Het sneeuwveldje naar de top is maar een zakdoek groot en de rotsgraat is de eenvoudigere oplossing. De rotsgraat gaat verder naar de 'Col de a Bérangère'(3348m). De sneeuwcondities zijn beneden alle peil, ofwel is't verijst ofwel is't 'slush'. Bij elke voetstap ontdek je andere sneeuwcondities onder je voet. De klim naar de 'Dômes de Miage' is een gevaarlijke onderneming. De sneeuw ligt volledig verijst en de rotsgraat ligt zonder sneeuw, bijgevolg alleen maar een losse hoop stenen. Ik kies voor de losse stenen, duidelijk de foute oplossing. We hadden touwlengtes moeten trekken op de ijswand. Na wat hachelijke stappen op de losse troep stenen komen we veilig bij de sneeuwgraat. Het is terug betere firn, niet perfect maar wel veiliger als de voorgaande toestanden. We kruisen de eerste klimmers die de klim in omgekeerde richting doen. Wij zijn blijkbaar de enige die vandaag de doorsteek naar refuge du Durier wagen. De beklimming volgt de scherpe sneeuwgraat over de verschillende 'Dômes de Miages'(3672m). In totaal zijn het 5 toppen. Enkel de klim vanuit de 'Col de Miages' is nog stevig omhoog.
'Dômes de Miage' met zicht op 'Bionnassay' en 'Mont blanc'
De afdaling naar de 'Durier' is een lange dalende rotsgraat bestaande uit losse stenen.
Een zicht op de afdaling
Met 1 rappel van 10m. Voorzichtig afklimmen is de boodschap. Na in totaal 8u klimmen bereiken eindelijk de hut.
Refuge Durier
We blijven tot een uur of 6 in de zon liggen, met een mooi zicht op de Bionnassay. We bevinden ons boven de wolken, wat een vreemd zicht.
Luieren boven de wolken
Bart speelt voor 'waterboy' voor de hut. Wegens een gebrek aan stromend water wordt smeltwater van de gletscher in flessen gegoten en gebruikt voor het koken. Het avondeten is een echt festijn: een stevige soep met vers gebakken brood, een spaghetti met spekblokjes en als dessert een stevig stuk cake. Om 3u staan we op en vertrekken richting 'Aiguille du Bionnassay' (4052m). Eerst een hoop stenen omhoog, gelukkig staan er steenmannen. Dan een mooie firnwand waarna je de sneeuwgraat bereikt tot aan de eerste rots. De eerste touwlengtes zetten de toon. Een pittige klim op voornamelijk mooie en solide rots. We besluiten onze crampons aan te houden en touwlengtes te trekken. Op de 5 korte touwlengtes steek ik maar 3 tussenzekeringen, een beetje weinig. Bart haalt enkele aangepaste technieken uit de kast, zoals beenverklemmingen, met de nodige schrammen als gevolg. Ik klem bij de start van de 5e touwlengte mijn stijgijzer in een barst, met veel moeite krijg ik mijn voet terug. Onze leercurve is hoog vandaag. Het resterende stuk naar de top is een mooie steile sneeuwgraat. Vandaar krijg je ook zicht op de rest van de beklimming. Je ziet het vervolg van de graat tot aan 'Piton des italiens' en daarachter 'Dôme de Gouter'.
De top van 'Aiguille du Bionnassay' met zicht op 'Mont Blanc'
De sneeuwgraat is puur genieten, scherp, luchtig en een stevige afgrond aan elke kant.
Het verdere verloop van de route richting 'Dôme de Gouter'
Na 'piton des Italiens' slaat bij mij de motor af, vermoedelijk slecht water gedronken. Ik voel me vreselijk moe en heb darmkrampen. Met wat afzien en onder aanmoedigingen van Bart geraken we tot aan 'Dôme du Gouter'. Bart loopt rustig fluitend achter me aan, die staat nog fit.
Een zicht op de 'Mont Blanc'
Nu 2u stijgen naar de top van de 'Mont Blanc'(4807m), oef. Na de 'Dôme du Gouter' vervoegt ons sneeuwspoor de normaalroute van de 'Mont Blanc'. Eigenlijk een grote snelweg naar boven. Aan de 'Vallot hut' staat een stevige wind en we besluiten een goretex-jas aan te doen. Tijdens deze verkleedpartij, neemt de wind met een stevige ruk de zonnebril van Bart zijn hoofd. Onvindbaar verloren. Dan maar zonder zonnebril. Mijn motor sputtert nog altijd. Uiteindelijk bereiken we de top, waar we niet lang blijven. Bart zonder zonnebril, ik ne platte vis en een stevige wind zijn enkele redenen.
Top van 'Mont Blanc'
In snel tempo dalen we af. In geen tijd staan we terug aan 'Dôme du Gouter' en enkele koeken later aan 'refuge du Gouter'. We dalen dus af langs de normaalroute. Aan de hut ne peperkoek en cola en de motor draait weer. Over de afdaling naar 'nid d'aigle' , dit is het treinstation onder de hut, ga ik niet veel vertellen, enkel lang stappen tussen de bendes steenbokken. Nog wat chaos aan de balie van het station, 1u20 min treinrit en we zitten aan een frisse pint in Saint-Gervais.
Nog bedankt Bart voor het maken van de foto's
Refuge Conscrits met slecht weer
Refuge Conscrits met mooi weer.
Deze keer met mooi weer en geen verse sneeuw. Onze tussenstop in 'Magic Wood' van enkele dagen heeft de verse sneeuw volledig doen smelten. De volledige namiddag op het terras in de zon gelegen, kijkend naar de steenbokken(Bouquetins).
De steenbokken aan de hut
We staan ergens rond 3u30 op en starten de klim richting 'Aiguille de la Bérangère'(3425m). In deze condities aan puinhelling met 'schroot' tot op de top. In de start lukt het ons aardig om de steenmannen te volgen maar net voor dat we het sneeuwplateau bereiken raken we de weg kwijt. We zien sneeuw, dus we doen de crampons aan omdat we vermoeden dat de rest ook op de sneeuw verdergaat. Na 100m sneeuw zien we dat de rest van de beklimming gewoon over de rots gaat, de crampons terug uit. Het sneeuwveldje naar de top is maar een zakdoek groot en de rotsgraat is de eenvoudigere oplossing. De rotsgraat gaat verder naar de 'Col de a Bérangère'(3348m). De sneeuwcondities zijn beneden alle peil, ofwel is't verijst ofwel is't 'slush'. Bij elke voetstap ontdek je andere sneeuwcondities onder je voet. De klim naar de 'Dômes de Miage' is een gevaarlijke onderneming. De sneeuw ligt volledig verijst en de rotsgraat ligt zonder sneeuw, bijgevolg alleen maar een losse hoop stenen. Ik kies voor de losse stenen, duidelijk de foute oplossing. We hadden touwlengtes moeten trekken op de ijswand. Na wat hachelijke stappen op de losse troep stenen komen we veilig bij de sneeuwgraat. Het is terug betere firn, niet perfect maar wel veiliger als de voorgaande toestanden. We kruisen de eerste klimmers die de klim in omgekeerde richting doen. Wij zijn blijkbaar de enige die vandaag de doorsteek naar refuge du Durier wagen. De beklimming volgt de scherpe sneeuwgraat over de verschillende 'Dômes de Miages'(3672m). In totaal zijn het 5 toppen. Enkel de klim vanuit de 'Col de Miages' is nog stevig omhoog.
'Dômes de Miage' met zicht op 'Bionnassay' en 'Mont blanc'
De afdaling naar de 'Durier' is een lange dalende rotsgraat bestaande uit losse stenen.
Een zicht op de afdaling
Met 1 rappel van 10m. Voorzichtig afklimmen is de boodschap. Na in totaal 8u klimmen bereiken eindelijk de hut.
Refuge Durier
We blijven tot een uur of 6 in de zon liggen, met een mooi zicht op de Bionnassay. We bevinden ons boven de wolken, wat een vreemd zicht.
Luieren boven de wolken
Bart speelt voor 'waterboy' voor de hut. Wegens een gebrek aan stromend water wordt smeltwater van de gletscher in flessen gegoten en gebruikt voor het koken. Het avondeten is een echt festijn: een stevige soep met vers gebakken brood, een spaghetti met spekblokjes en als dessert een stevig stuk cake. Om 3u staan we op en vertrekken richting 'Aiguille du Bionnassay' (4052m). Eerst een hoop stenen omhoog, gelukkig staan er steenmannen. Dan een mooie firnwand waarna je de sneeuwgraat bereikt tot aan de eerste rots. De eerste touwlengtes zetten de toon. Een pittige klim op voornamelijk mooie en solide rots. We besluiten onze crampons aan te houden en touwlengtes te trekken. Op de 5 korte touwlengtes steek ik maar 3 tussenzekeringen, een beetje weinig. Bart haalt enkele aangepaste technieken uit de kast, zoals beenverklemmingen, met de nodige schrammen als gevolg. Ik klem bij de start van de 5e touwlengte mijn stijgijzer in een barst, met veel moeite krijg ik mijn voet terug. Onze leercurve is hoog vandaag. Het resterende stuk naar de top is een mooie steile sneeuwgraat. Vandaar krijg je ook zicht op de rest van de beklimming. Je ziet het vervolg van de graat tot aan 'Piton des italiens' en daarachter 'Dôme de Gouter'.
De top van 'Aiguille du Bionnassay' met zicht op 'Mont Blanc'
De sneeuwgraat is puur genieten, scherp, luchtig en een stevige afgrond aan elke kant.
Het verdere verloop van de route richting 'Dôme de Gouter'
Na 'piton des Italiens' slaat bij mij de motor af, vermoedelijk slecht water gedronken. Ik voel me vreselijk moe en heb darmkrampen. Met wat afzien en onder aanmoedigingen van Bart geraken we tot aan 'Dôme du Gouter'. Bart loopt rustig fluitend achter me aan, die staat nog fit.
Een zicht op de 'Mont Blanc'
Nu 2u stijgen naar de top van de 'Mont Blanc'(4807m), oef. Na de 'Dôme du Gouter' vervoegt ons sneeuwspoor de normaalroute van de 'Mont Blanc'. Eigenlijk een grote snelweg naar boven. Aan de 'Vallot hut' staat een stevige wind en we besluiten een goretex-jas aan te doen. Tijdens deze verkleedpartij, neemt de wind met een stevige ruk de zonnebril van Bart zijn hoofd. Onvindbaar verloren. Dan maar zonder zonnebril. Mijn motor sputtert nog altijd. Uiteindelijk bereiken we de top, waar we niet lang blijven. Bart zonder zonnebril, ik ne platte vis en een stevige wind zijn enkele redenen.
Top van 'Mont Blanc'
In snel tempo dalen we af. In geen tijd staan we terug aan 'Dôme du Gouter' en enkele koeken later aan 'refuge du Gouter'. We dalen dus af langs de normaalroute. Aan de hut ne peperkoek en cola en de motor draait weer. Over de afdaling naar 'nid d'aigle' , dit is het treinstation onder de hut, ga ik niet veel vertellen, enkel lang stappen tussen de bendes steenbokken. Nog wat chaos aan de balie van het station, 1u20 min treinrit en we zitten aan een frisse pint in Saint-Gervais.
Nog bedankt Bart voor het maken van de foto's
Trip report 'Dent Blanche'
Dent Blanche via normaalroute 'Wandfluegrat' (4357m)
Dent Blanche vanuit de aanloop naar de hut
Voor we dit project aanvatten hebben we nog een poging ondernomen op 'Dômes de Miage'. Maar een korte samenvatting van dit tripje: kobe mompelt iets van wat een nat kl..weer, mijne nest is helemaal nat, hoe lang nog na de hut, ik vind de weg niet met al die nieuwe sneeuw. We wandelen wat rond op de gletscher zoals verdwaalde steenbokken in de verse sneeuw achter een bende bejaarden klimmers op zoek in de mist naar een berg. Eén van die bejaarden had me al vergast om ne 'mooning'. Niet licht verteerbaar zo vroeger in de ochtend. Ook de italiaanse gidsen turen wat hulpeloos in de mist op zoek naar referentiepunten. We besluiten af te druipen. Net 30min nadat we rechtsomkeer maken trekt de mist op. We dalen af, 4u doelloos ronddwalen was genoeg. We mogen in de voortent van onze nederlandse buren ons soepje opwarmen. Handig als het zo hard regent. Na de rustdag en kleren-droog-dag besluiten we dat het weer in Zwitserland beter is en verplaatsen ons richting 'Dent Blanche'.
We lopen aan naar de 'refuge Dent Blanche'(3507m) vanuit het dorpje 'Ferpècle'. Een klim van 1700 hoogtemeters van 5u. Ik ben aangenaam verrast. Het is een mooie tocht met steeds wisselende uitzichten op een prachtige vallei.
De Dent Blanche hut
Het is een kleine gezellige hut met uitstekend eten. Vooral de dessert: Merinque op een bedje van slagroom overgoten met chocolade schilfers is top. We ontbijten rond een uur of 4 en ik start in hoog tempo om een aantal tragere cordée's alvast voor te zijn voor we de graat bereiken. Na het rotspuin net achter de hut opgekropen te zijn bereiken we de sneeuw, die in redelijk goede conditie ligt. Er staat wel wat wind, die later ook nog aanwakkerd.
De Dent Blanche vanuit de hut
Het rotsgedeelde is klimtechnisch niet extreem moeilijk maar het routeverloop is complex en een foute bocht brengt je dadelijk in moeilijker terrein. Dus aandachtig blijven zoeken naar de juiste weg is de boodschap. Halfweg de rotsgraat volgen 2 touwlengtes ijswand. We besluiten het 'corde tendu' te proberen. Dit gaat net goed omwille van de goede sneeuwcondities. De resterende rots en sneeuw zijn iets eenvoudiger en schieten snel op. En we staan snel op de top met een mooi uitzicht richting Frankrijk, aan de zwitserse kant komen de wolken stevig aanzetten.
Bart met zicht op de afdaling
De afdaling van de ijswand doen we in rappel op de aanwezige ijsstaken. Het afklimmen van de rotspassage blijkt aan moeilijkere zaak dan verwacht. Een moment van onachtzaamheid en we verzeilen in een te moeilijke rotspassage. Met wat stunt en vliegwerk slagen we erin terug op de juiste weg te geraken. Gelukkig zijn er redelijk wat mogelijkheden om te rappelen in de moeilijke passages. De wind blijft op ons inbeuken. Nog snel een cola en ne mars in de hut en afdalen. Het weer geeft ons af en toe nog een natte douche maar tussen de buien door krijgen we nog de kans om wat op te drogen. Mooie geslaagde beklimming!
Dent Blanche vanuit de aanloop naar de hut
Voor we dit project aanvatten hebben we nog een poging ondernomen op 'Dômes de Miage'. Maar een korte samenvatting van dit tripje: kobe mompelt iets van wat een nat kl..weer, mijne nest is helemaal nat, hoe lang nog na de hut, ik vind de weg niet met al die nieuwe sneeuw. We wandelen wat rond op de gletscher zoals verdwaalde steenbokken in de verse sneeuw achter een bende bejaarden klimmers op zoek in de mist naar een berg. Eén van die bejaarden had me al vergast om ne 'mooning'. Niet licht verteerbaar zo vroeger in de ochtend. Ook de italiaanse gidsen turen wat hulpeloos in de mist op zoek naar referentiepunten. We besluiten af te druipen. Net 30min nadat we rechtsomkeer maken trekt de mist op. We dalen af, 4u doelloos ronddwalen was genoeg. We mogen in de voortent van onze nederlandse buren ons soepje opwarmen. Handig als het zo hard regent. Na de rustdag en kleren-droog-dag besluiten we dat het weer in Zwitserland beter is en verplaatsen ons richting 'Dent Blanche'.
We lopen aan naar de 'refuge Dent Blanche'(3507m) vanuit het dorpje 'Ferpècle'. Een klim van 1700 hoogtemeters van 5u. Ik ben aangenaam verrast. Het is een mooie tocht met steeds wisselende uitzichten op een prachtige vallei.
De Dent Blanche hut
Het is een kleine gezellige hut met uitstekend eten. Vooral de dessert: Merinque op een bedje van slagroom overgoten met chocolade schilfers is top. We ontbijten rond een uur of 4 en ik start in hoog tempo om een aantal tragere cordée's alvast voor te zijn voor we de graat bereiken. Na het rotspuin net achter de hut opgekropen te zijn bereiken we de sneeuw, die in redelijk goede conditie ligt. Er staat wel wat wind, die later ook nog aanwakkerd.
De Dent Blanche vanuit de hut
Het rotsgedeelde is klimtechnisch niet extreem moeilijk maar het routeverloop is complex en een foute bocht brengt je dadelijk in moeilijker terrein. Dus aandachtig blijven zoeken naar de juiste weg is de boodschap. Halfweg de rotsgraat volgen 2 touwlengtes ijswand. We besluiten het 'corde tendu' te proberen. Dit gaat net goed omwille van de goede sneeuwcondities. De resterende rots en sneeuw zijn iets eenvoudiger en schieten snel op. En we staan snel op de top met een mooi uitzicht richting Frankrijk, aan de zwitserse kant komen de wolken stevig aanzetten.
Bart met zicht op de afdaling
De afdaling van de ijswand doen we in rappel op de aanwezige ijsstaken. Het afklimmen van de rotspassage blijkt aan moeilijkere zaak dan verwacht. Een moment van onachtzaamheid en we verzeilen in een te moeilijke rotspassage. Met wat stunt en vliegwerk slagen we erin terug op de juiste weg te geraken. Gelukkig zijn er redelijk wat mogelijkheden om te rappelen in de moeilijke passages. De wind blijft op ons inbeuken. Nog snel een cola en ne mars in de hut en afdalen. Het weer geeft ons af en toe nog een natte douche maar tussen de buien door krijgen we nog de kans om wat op te drogen. Mooie geslaagde beklimming!
Trip report 'Aiguille du Chardonnet'
De Britse klimmers die we tegenkwamen op de Mont Dolent hadden recent 'Aiguile du Chardonnet' beklommen. Dit gaf ons het idee om deze ook eens te proberen, alvast een beklimming die al lange tijd op mijn verlanglijstje stond.
Aiguille du Chardonnet via 'Forbes Ridge' (3824m)
We lopen aan naar de 'refuge Albert 1e' (2702m), een eenvoudige aanloop zeker als je de skilift neemt tot het hoogste station. Een paar pintjes en nog enkele Belgen op het terras in de zon, prima in orde.
Refuge Albert 1e
Vroeg in de ochtend volgen we enkele berggidsen doorheen de volledig verijsde gletscher. Alleen hadden we deze weg nooit gevonden, ook omdat er nog lage wolken hingen die de oriëntatie op de gletscher bijna onmogelijk maakten. De route maakt een grote boog over de gletscher. De afstand tot aan de voet van de wand onderschat je snel. Aan de voet van de wand komen alle klimmers samen, ook diegene die 's morgens van de Zwitserse kant zijn vertrokken. De sneeuwcondities zijn niet perfect maar acceptabel. Het licht gedeeltelijk verijst maar is nog veilig 'corde tendu' te overbruggen. Telkens interessante uitdagingen die je brein bezig houden en zo staan de op de graat voor we het goed beseffen.
Zicht op zonsopkomst richting zwitserland
De graat zelf zijn mooie stabiele granietblokken, waartussen je je een weg moet zoeken. Zeer impressionant en luchtig toch zelden moeilijk. We wennen aan het mixte-klimmen met crampons. Enkele passages zijn iets steviger maar mits wat improvisatie redelijk goed af te zekeren. Waar je moelijkere passages moet afklimmen zijn er meestal relais voorzien met touw en maillon-rapide.
Op de rotsgraat, onze zwitserse volgers
Net voor de top kies ik om deze langs rechts te traverseren. Dit eindigd op een klein ijswandje van 20m. Ik sta aan de start en keer terug om een 2e piolet te pakken en een goede standplaats in te richten. Het wandje valt mee. Net voor de top schroef ik nog één ijsvijs. Boven besef ik pas dat ik op de top sta. En dat ik dus eigenlijk links moest rondgaan via de rots. Maar dan had ik dit mooi stukje ijsklimmen moeten missen. De verplichte topfoto's, met het betere smoelenwerk, ne koek, wat water en go.
Kobe's smoelwerk op de top
de afdaling via de rotsgraat net na de top
Het afdaal firncouloir ligt in perfecte conditie en al snel bereiken we de standplaats waar we 2x moeten rappelen. Dan volgt nog een warme en lange afdaling over 'glacier du Tour'. Een cola'ke en terug naar Chamonix. Op de rustdag klimmen we in 'Dorénaz', lekker de benen stretchen in de zon.
Aiguille du Chardonnet via 'Forbes Ridge' (3824m)
We lopen aan naar de 'refuge Albert 1e' (2702m), een eenvoudige aanloop zeker als je de skilift neemt tot het hoogste station. Een paar pintjes en nog enkele Belgen op het terras in de zon, prima in orde.
Refuge Albert 1e
Vroeg in de ochtend volgen we enkele berggidsen doorheen de volledig verijsde gletscher. Alleen hadden we deze weg nooit gevonden, ook omdat er nog lage wolken hingen die de oriëntatie op de gletscher bijna onmogelijk maakten. De route maakt een grote boog over de gletscher. De afstand tot aan de voet van de wand onderschat je snel. Aan de voet van de wand komen alle klimmers samen, ook diegene die 's morgens van de Zwitserse kant zijn vertrokken. De sneeuwcondities zijn niet perfect maar acceptabel. Het licht gedeeltelijk verijst maar is nog veilig 'corde tendu' te overbruggen. Telkens interessante uitdagingen die je brein bezig houden en zo staan de op de graat voor we het goed beseffen.
Zicht op zonsopkomst richting zwitserland
De graat zelf zijn mooie stabiele granietblokken, waartussen je je een weg moet zoeken. Zeer impressionant en luchtig toch zelden moeilijk. We wennen aan het mixte-klimmen met crampons. Enkele passages zijn iets steviger maar mits wat improvisatie redelijk goed af te zekeren. Waar je moelijkere passages moet afklimmen zijn er meestal relais voorzien met touw en maillon-rapide.
Op de rotsgraat, onze zwitserse volgers
Net voor de top kies ik om deze langs rechts te traverseren. Dit eindigd op een klein ijswandje van 20m. Ik sta aan de start en keer terug om een 2e piolet te pakken en een goede standplaats in te richten. Het wandje valt mee. Net voor de top schroef ik nog één ijsvijs. Boven besef ik pas dat ik op de top sta. En dat ik dus eigenlijk links moest rondgaan via de rots. Maar dan had ik dit mooi stukje ijsklimmen moeten missen. De verplichte topfoto's, met het betere smoelenwerk, ne koek, wat water en go.
Kobe's smoelwerk op de top
de afdaling via de rotsgraat net na de top
Het afdaal firncouloir ligt in perfecte conditie en al snel bereiken we de standplaats waar we 2x moeten rappelen. Dan volgt nog een warme en lange afdaling over 'glacier du Tour'. Een cola'ke en terug naar Chamonix. Op de rustdag klimmen we in 'Dorénaz', lekker de benen stretchen in de zon.
zondag 2 augustus 2009
Trip report 'Mont Dolent'
Mont Dolent via 'Gallet Ridge' (3823m)
Mont Dolent vanuit bivouac
Als uitvalsbasis is de camping op het einde van 'Val ferret' de perfecte locatie. We lopen aan vanuit de camping naar de 'Bivouac de la Maye' (2667m) in warm weer. Later op de dag krijgen we nog het gezelschap van 2 Britse klimmers die samen met de een beetje regendruppels arriveren. En die vooral met hun gevriesdroogde versie van het dessertje 'spotted dick' ons goed doen lachen.
Bivouac de la Maye
Du thé locale
We besluiten 1u voor hun te vertrekken. Ergens rond 1u 's nachts staan we op, eten wat muesli en 'Go'. Het heeft amper gevroren vanacht en het sporen in de zachte sneeuw kost ons wat moeite. Eerst de gletscher van 'Glacier du Dolent' omhoog, met enkele interessante 'crevassen'. De rimaye oversteken is eenvoudig met een klein firnwandje tot aan de sneeuwgraat. De twee Britse klimmers die halen ons hier bij.
De eerste sneeuwgraat
Dan volgt een korte pittige rotsgraat met enkele stevige passen, vooral omdat dit met crampons niet echt eenvoudig is.
Juist na de rotspassage zicht op de top
Daarna kom je terug op de brede sneeuwflank. Hier is de sneeuw van goede kwaliteit, met opnieuw een rimaye, deze keer 1m hoog en verticaal. Bart neemt de kop, en vervolgt daarna de steilere firnflank die we 'corde tendu' verderzetten in het spoor van de Britten. Nu mogen ze sporen voor ons.
De 2 britten naar de top
Het weer is prima als we de top bereiken, maar er werden storingen voorspelt in de late namiddag. Dus na enkele topfoto's vervolgen we de afdaling via de normaalroute. De sneeuw is net hard genoeg om nog veilig af te dalen.
Bart met zicht op de afdaalroute
Bij de afdaling passeren we nog 'Bivouac du Dolent'(2724m). De route loopt enigzins anders dan de beschrijving volgens de topo. Je loopt lager op de 'Glacier de Pré de Bar', hoewel 'glacier', of wat ervan overblijft. Bij de afdaling moet je de volledige vallei afdalen en terug naar de hoofdvallei van 'Val ferret'. Iets wat bij ons tweeën toch hard aankomt. Een lange en omslachtige terugkeer, maar niet klagen als het lukt, hé.
Mont Dolent vanuit bivouac
Als uitvalsbasis is de camping op het einde van 'Val ferret' de perfecte locatie. We lopen aan vanuit de camping naar de 'Bivouac de la Maye' (2667m) in warm weer. Later op de dag krijgen we nog het gezelschap van 2 Britse klimmers die samen met de een beetje regendruppels arriveren. En die vooral met hun gevriesdroogde versie van het dessertje 'spotted dick' ons goed doen lachen.
Bivouac de la Maye
Du thé locale
We besluiten 1u voor hun te vertrekken. Ergens rond 1u 's nachts staan we op, eten wat muesli en 'Go'. Het heeft amper gevroren vanacht en het sporen in de zachte sneeuw kost ons wat moeite. Eerst de gletscher van 'Glacier du Dolent' omhoog, met enkele interessante 'crevassen'. De rimaye oversteken is eenvoudig met een klein firnwandje tot aan de sneeuwgraat. De twee Britse klimmers die halen ons hier bij.
De eerste sneeuwgraat
Dan volgt een korte pittige rotsgraat met enkele stevige passen, vooral omdat dit met crampons niet echt eenvoudig is.
Juist na de rotspassage zicht op de top
Daarna kom je terug op de brede sneeuwflank. Hier is de sneeuw van goede kwaliteit, met opnieuw een rimaye, deze keer 1m hoog en verticaal. Bart neemt de kop, en vervolgt daarna de steilere firnflank die we 'corde tendu' verderzetten in het spoor van de Britten. Nu mogen ze sporen voor ons.
De 2 britten naar de top
Het weer is prima als we de top bereiken, maar er werden storingen voorspelt in de late namiddag. Dus na enkele topfoto's vervolgen we de afdaling via de normaalroute. De sneeuw is net hard genoeg om nog veilig af te dalen.
Bart met zicht op de afdaalroute
Bij de afdaling passeren we nog 'Bivouac du Dolent'(2724m). De route loopt enigzins anders dan de beschrijving volgens de topo. Je loopt lager op de 'Glacier de Pré de Bar', hoewel 'glacier', of wat ervan overblijft. Bij de afdaling moet je de volledige vallei afdalen en terug naar de hoofdvallei van 'Val ferret'. Iets wat bij ons tweeën toch hard aankomt. Een lange en omslachtige terugkeer, maar niet klagen als het lukt, hé.
Abonneren op:
Posts (Atom)